u dzieci w wieku 12 -18 lat: 1,5-6,5 x109/l. Natknąć się można również i na normy limfocytów u dziecka podawane w % (czyli odsetku limfocytów wśród pozostałych białych krwinek) i w takim przypadku za wartości prawidłowe uznaje się: u noworodków w pierwszym miesiącu życia: 26-53%, u niemowląt do 11. miesiąca życia: 45-75%, u w surowicy krwi u noworodka, stąd bardzo trudno ocenić status żelaza u dziecka w 1. m.ż. Stwierdzo‑ no, że średni czas przeżycia erytrocytów noworodka jest krótszy niż u osoby dorosłej i wynosi 45–80 dni dla urodzonego o czasie i 10–20 dni dla urodzonego przedwcześnie (u dorosłych średnio 120 dni). War‑ Ferrytyna jest białkiem wewnątrzkomórkowym, którego nadrzędną funkcją jest magazynowanie żelaza. Oznaczenie jej poziomu we krwi jest pomocne w diagnostyce niedokrwistości, syndromu niespokojnych nóg, a także hemochromatozy. Ponadto poziom ferrytyny jest podwyższony w przypadku stanów zapalnych (stanowi tzw. białko ostrej fazy). TIBC, czyli całkowita zdolność wiązania żelaza, jest także parametrem służącym diagnostyce stanów niedoborowych. O niedoborze żelaza świadczy wzrost wartości tego parametru powyżej górnej granicy normy. Wartości prawidłowe dla kobiet wynoszą 10-200 µg/l, dla mężczyzn 15-400 µg/l. Poza transferyną do oceny gospodarki Ferrytyna to białko, które odpowiada za magazynowanie jonów żelaza. Występuje we wszystkich komórkach, mięśniach, narządach (np. wątrobie ). Jego poziom spada bądź rośnie w zależności od tego, w jakiej formie znajduje się organizm. Z tego względu pełni ważną rolę w diagnostyce różnych chorób. Poniżej znajdziesz do nich odnośniki: Poziom ferrytyny u 11-miesięcznego dziecka – odpowiada Milena Lubowicz. Niski poziom żelaza a wysoki ferrytyny – odpowiada Lek. Jacek Miśkiewicz. Niski poziom żelaza i hemoglobiny u 7-miesięcznego dziecka – odpowiada Lek. Iwa Dziedzic. Niski poziom żelaza u dziecka – odpowiada Lek. Magdalena JPBacs. Niska ferrytyna i nieustające zmęczenie Poradźcie to moje ostatnie wyniki : ferrytyna : 13,3ng/ml norma 13-150, reszta badań: WBC ↓ 3,6 10^3/µL 4,0 — 10,5 a1 - 12:28 11-03-2015 RBC 4,82 10^6/µL 3,8 — 5,2 HGB 14,3 g/dL 12,0 — 16,0 HCT 44,7 % 37,0 — 47,0 MCV 93,0 fL 80,0 — 97,0 MCH 29,8 pg 27,0 — 34,0 MCHC 32,1 g/dL 31,0 — 37,0 RDW 13,5 % 11,0 — 15,0 PLT 272,0 10^3/µL 130,0 — 400,0 MPV 9,3 fL 8,0 — 11,0 • NEUT# ↓ 0,8 10^3/µL 2,0 — 5,1 • NEUT% ↓ 18,5 % 45,0 — 70,0 • LYM# 2,6 10^3/µL 1,5 — 2,8 • LYM% ↑ 74,1 % 26,4 — 49,2 • MONO# 0,2 10^3/µL 0,2 — 0,7 • MONO% 7,4 % 4,1 — 10,7 HIST Żelazo w surowicy (O95) 161,7 µg/dl 50,2 — 170 Samopoczucie masakryczne, jestem słaba, wiecznie zmęczona i bez energii, pamięć to tragedia, częściej boli mnie głowa, mam zadyszkę jak wyjdę kilka schodków, dziwne bóle i dławienia w okolicach serca, zajady i afty, paznokcie - kolejna tragedia włosy nie lepiej. Jak czytam to wskazuje mi na typowy brak żelaza , ale w badaniach tylko niska ferrytyna (tendencja spadkowa w grudniu 2014 poziom: 23, żelazo w grudniu 198,8, a transferyna 3,15g/l przy normie 2,5-3,8) Poradźcie do jakiego lekarz jeszcze uderzyć ? może ktoś ma namiary na dobrego hematologa na podkarpaciu . Ten u którego ostatnio byłam w ogóle nie zbadał poziomu ferrytyny a tylko morfologia go interesowała więc nie mam co do niego iść a tak funkcjonować się nie da :-( W codziennej praktyce pediatrów i lekarzy rodzinnych niedobór wzrostu jest najczęściej diagnozowanym zburzeniem wzrastania. Niski wzrost definiujemy jako wysokość ciała dziecka poniżej dwóch odchyleń standardowych (-2 SD) od średniej dla danej populacji, wieku i płci. Diagnostyka niedoboru wzrostu skupia się z jednej strony na wykluczeniu konkretnych nieprawidłowości i chorób prowadzących do zahamowania wzrastania, a z drugiej strony ma na celu odpowiednią kwalifikację dziecka do leczenia przyczynowego, w tym do leczenia rekombinowanym hormonem wzrostu (recombinant human growth hormone, rhGH) w ramach dostępnych w Polsce programów lekowych finansowanych przez NFZ. Zdecydowaną większość badań we wstępnej diagnostyce można wykonać w warunkach ambulatoryjnych. Dopiero konieczne badania specjalistyczne, w tym testy oceniające wydzielanie hormonu wzrostu oraz ewentualna kwalifikacja do leczenia rhGH powinny być przeprowadzane w warunkach szpitalnych Przypadek I 12,5-letni chłopiec skierowany do oddziału endokrynologii dziecięcej w celu diagnostyki niskiego wzrostu. Urodzony z ciąży I, porodu siłami natury, w 39. tygodniu, z masą ciała 3,500 kg (ok. 50. centyla [1]), długością ciała 51 cm (< 3. centyla [1]), oceniony na 10 punktów w skali Apgar. Dotychczas bez chorób przewlekłych. Według dostępnych danych krzywa wzrastania od drugiego roku życia przebiegała poniżej 3. centyla [2] ( linia czerwona) z tendencją do stopniowego zwiększania niedoboru wysokości ciała (odchylanie się krzywej). Średnia wysokości ciała rodziców 172,5 cm (10.–25. centyl). W dniu przyjęcia do oddziału wysokość ciała dziecka wynosiła 134 cm (< 3 centyla, -3 SD), masa ciała 24 kg (< 3. centyla), BMI 13,6 kg/m² (< 3. centyla). Budowa ciała była drobna, proporcjonalna, poza niedoborem wysokości i masy ciała, nie stwierdzono istotnych nieprawidłowości w badaniu przedmiotowym. Chłopiec był w okresie przedpokwitaniowym. Na podstawie RTG nadgarstka i ręki niedominującej wiek kostny oceniono na 10 lat. Potwierdzono prawidłową funkcję tarczycy, nerek oraz wątroby. Rozpoczęto diagnostykę w kierunku niedoboru hormonu wzrostu. Zarówno w teście spontanicznego wydzielania hormonu wzrostu we śnie, jak i w teście stymulacyjnym z klonidyną nie uzyskano prawidłowego (≥ 10 ng/ml) wydzielania hormonu wzrostu – maksymalne stężenie hormonu wzrostu wynosiło 7,6 ng/ml. Jednoczasowo wykonano test przesiewowy w kierunku celiakii, uzyskując silnie dodatnie miano przeciwciał przeciw transglutaminazie tkankowej w klasie IgA (122,88 j., przy normie 0–19,9 j). W związku z podejrzeniem celiakii nie kontynuowano diagnostyki w kierunku niedoboru hormonu wzrostu. Chłopca zakwalifikowano do gastroskopii wraz z biopsją dwunastnicy. Na podstawie badania histopatologicznego rozpoznano celiakię (zmiany typu Marsh II/III). Wprowadzono dietę bezglutenową i zdecydowano o dalszej obserwacji przebiegu wzrastania. Chłopiec prawidłowo stosował się do otrzymanych zaleceń dietetycznych, jednak po ponad roku diety bezglutenowej nadal obserwowano istotny niedobór wysokości ciała bez tendencji do poprawy ( linia zielona). W wieku 14 lat chłopiec został ponownie skierowany do oddziału endokrynologii dziecięcej w celu kontynuacji diagnostyki niedoboru wzrostu. W kolejnych testach stymulacyjnych wydzielanie hormonu wzrostu również było nieprawidłowe. Wykonano MRI układu podwzgórzowo-przysadkowego, wykluczono organiczne przyczyny zaburzeń wydzielania hormonu wzrostu. U chłopca rozpoznano idiopatyczną somatotropinową niedoczynność przysadki (SNP) i zakwalifikowano do leczenia rekombinowanym ludzkim hormonem wzrostu (recombinant human growth hormone, rhGH), uzyskując szybkie przyspieszenie wzrastania i znaczną poprawę wysokości ciała (ryc. 1, linia niebieska). POLECAMY Ryc. 1. Siatka centylowa chłopca opisanego w przypadku I. Linia czerwona odzwierciedla krzywą wzrastania dziecka przed rozpoczęciem diagnostyki, zielona po rozpoznaniu celiakii (zielona strzałka wskazuje na moment rozpoczęcia leczenia dietą bezglutenową), niebieska linia to krzywa wzrastania po włączeniu leczenia rekombinowanym hormonem wzrostu (niebieska strzałka to moment rozpoczęcia terapii). Na podstawie siatek centylowych dla dzieci warszawskich Palczewskiej i Niedźwieckiej [2]. Przypadek II 7-letnia dziewczynka przyjęta do oddziału endokrynologii dziecięcej w celu diagnostyki niskiego wzrostu. Urodzona z ciąży I, drogą cięcia cesarskiego, w 40. tygodniu ciąży, z hipotrofią wewnątrzmaciczną – masa ciała 2,400 kg (< 3. centyla [1], -2,5 SD), długość ciała 50 cm (25.–50. centyl [1]), oceniona na 4-7-8-10 punktów w skali Apgar. Do dnia przyjęcia u dziewczynki nie stwierdzano chorób przewlekłych, nie przyjmowała też leków na stałe. Krzywa wzrastania już od okresu niemowlęcego przebiegała stale ok. 1–2 cm poniżej 3. centyla [2] (ryc. 2, linia czerwona). Średnia wysokości ciała rodziców wynosiła 159,5 cm (10.–25. centyl). W dniu przyjęcia do oddziału wysokość ciała dziewczynki wynosiła 111 cm (< 3. centyla), masa ciała 16,4 kg (< 3. centyla), BMI 13,2 kg/m² (ok. 3. centyla). Budowa ciała była drobna, proporcjonalna. Dziewczynka była w okresie przedpokwitaniowym. Wiek kostny oceniono na 5,5 lat. Potwierdzono prawidłową funkcję tarczycy, nerek oraz wątroby. Wykluczono celiakię i inne zaburzenia wchłaniania. Wykonano badanie cytogenetyczne z limfocytów krwi obwodowej i potwierdzono prawidłowy kariotyp żeński 46,XX. Na podstawie prawidłowego wyniku testu spontanicznego wydzielania hormonu wzrostu we śnie (maksymalne stężenie hormonu wzrostu 22,7 ng/ml) wykluczono SNP. Dziewczynkę zakwalifikowano do leczenia rhGH w ramach programu lekowego NFZ dla dzieci urodzonych jako zbyt małe w porównaniu do czasu trwania ciąży (small for gestatnional age – SGA/intrauterine growth retardation – IUGR). Dziewczynka po 1,5 roku leczenia przebiegającego bez powikłań uzyskała wzrost powyżej 3. centyla, a po 4 latach powyżej 10. centyla (ryc. 2, linia niebieska). Ryc. 2. Siatka centylowa dziewczynki opisanej w przypadku II. Linia czerwona odzwierciedla krzywą wzrastania dziecka przed rozpoczęciem diagnostyki, niebieska po włączeniu leczenia rekombinowanym hormonem wzrostu (niebieska strzałka to moment rozpoczęcia terapii). Na podstawie siatek centylowych dla dzieci warszawskich Palczewskiej i Niedźwieckiej [2]. Przypadek III 4,5-letnia dziewczynka z rozpoznaną dwa lata wcześniej, prawidłowo wyrównaną niedoczynnością tarczycy została skierowana do oddziału endokrynologii dziecięcej w celu diagnostyki niskiego wzrostu. Urodzona z ciąży I, siłami natury, w 38. tygodniu ciąży, z masą ciała 2,640 kg (10.–25. centyl [1]), długością ciała 50 cm (50.–75. centyl [1]), oceniona na 10 punktów w skali Apgar. Według dostępnych danych krzywa wzrastania od około drugiego roku życia stale przebiegała poniżej 3. centyla [2], z wyraźną tendencją do pogłębiania niedoboru wysokości ciała w ostatnim roku (ryc. 3, linia czerwona). Średnia wysokości ciała rodziców 172 cm (ok. 90. centyla). W dniu przyjęcia do oddziału wysokość ciała dziewczynki wynosiła 98 cm (< 3. centyla). W badaniu przedmiotowym, poza nieco krępą przysadzistą budową ciała i dość licznymi znamionami barwnikowymi, nie stwierdzono istotnych nieprawidłowości. Wiek kostny oceniono na 4 lata. Potwierdzono prawidłowe wyrównanie funkcji tarczycy. Wykluczono zaburzenia funkcji nerek i wątroby oraz celiakię i inne zaburzenia wchłaniania. W teście spontanicznego wydzielania hormonu wzrostu po zaśnięciu uzyskano prawidłowy wynik (maksymalne stężenie hormonu wzrostu 28,2 ng/ml), co pozwoliło wykluczyć SNP. Na podstawie wykonanego rutynowo badania cytogenetycznego z limfocytów krwi obwodowej rozpoznano zespół Turnera – nieprawidłowy kariotyp 45,X. Dziewczynkę zakwalifikowano do leczenia rhGH w ramach programu lekowego NFZ dla dziewcząt z zespołem Turnera – po 3 latach leczenia osiągnęła wysokość ciała odpowiadającą 3. centylowi (ryc. 3, linia niebieska). Ryc. 3. Siatka centylowa dziewczynki opisanej w przypadku III. Linia czerwona odzwierciedla krzywą wzrastania dziecka przed rozpoczęciem diagnostyki, niebieska po włączeniu leczenia rekombinowanym hormonem wzrostu (niebieska strzałka to moment rozpoczęcia terapii). Na podstawie siatek centylowych dla dzieci warszawskich Palczewskiej i Niedźwieckiej [2]. Omówienie przypadków Przedstawione przypadki reprezentują trzy najliczniejsze grupy dzieci kwalifikowanych do leczenia rhGH w ramach programów lekowych finansowanych przez NFZ (niedobór wysokości ciała w przebiegu SNP, zespołu Turnera oraz u dzieci urodzonych z SGA/IUGR) [3]. Obecnie w Polsce leczenie rhHG jest refundowane także dla dzieci z zespołem Pradera-Williego oraz z niedoborem wysokości ciała w przebiegu przewlekłej niewydolności nerek. Opis pierwszego przypadku należy traktować przede wszystkim jako ostrzeżenie przed pułapką czyhającą na każdego klinicystę – jedna choroba nie wyklucza drugiej. Opisany chłopiec stanowi typowy przykład pacjenta, u którego współwystępują dwie choroby, z których każda prowadzi do zaburzeń wzrastania. Zwraca uwagę istotny, pogłębiający się w kolejnych latach, niedobór wzrostu (-3 SD) oraz stosunkowo późny wiek dziecka w momencie rozpoczęcia diagnostyki. Rutynowo diagnostyka niskiego wzrostu obejmuje wykluczenie zaburzeń wchłaniania, w tym celiakii, która stanowi stosunkowo częstą przyczynę niedoboru wzrostu. Dzieci z celiakią po wprowadzeniu diety bezglutenowej zwykle szybko nadrabiają „stracony czas” i istotnie przyspieszają wzrastanie, co prowadzi do poprawy wysokości ciała. Redukcja wcześniejszego niedoboru wysokości ciała jest zwykle wykładnikiem prawidłowej realizacji otrzymanych zaleceń dietetycznych. Jeśli jednak tak się nie dzieje, pomimo „zdyscyplinowania” pacjenta i jego rodziców należy, w myśl wyżej wspomnianej zasady, poszukiwać innych przyczyn zaburzeń wzrastania u dziecka. Drugi z omówionych przypadków stanowi przykład dziecka urodzonego z niedoborem masy ciała, które w ciągu czterech pierwszych lat życia nie wyrównało niedoboru wysokości ciała. Dzieci te od stosunkowo niedawna (od 2016 roku [3]), po wykluczeniu innych przyczyn niedoboru wzrostu (w tym SNP), mogą być kwalifikowane do leczenia rhGH w ramach programu lekowego NFZ dla dzieci urodzonych jako zbyt małe w porównaniu do czasu trwania ciąży (SGA/IUGR). Biorąc pod uwagę zróżnicowaną etiologię hipotrofii wewnątrzmacicznej ( płodowy zespół alkoholowy, chromosomopatie (np. zespół Silvera-Russella), zakażenia wewnątrzmaciczne, ciąże mnogie, choroby u matki, przyczyny łożyskowe), jest to zdecydowanie najbardziej różnorodna grupa pacjentów leczonych hormonem wzrostu. W grupie tej znajdują się zarówno dzieci urodzone przedwcześnie, jak też dzieci urodzone o czasie. Dziewczynki z zespołem Turnera (pacjentka omówiona w trzecim przykładzie) z wysokością ciała poniżej 3. centyla także mogą być kwalifikowane do leczenia rhGH. Wydzielanie hormonu wzrostu jest w tej grupie prawidłowe. Dziewczęta z zespołem Turnera cechuje obwodowa oporność na hormon wzrostu, co powoduje, że wymagają one stosowania większych dawek hormonu wzrostu niż pacjenci z SNP, co jednak nie zawsze zapewnia dobrą odpowiedź wzrostową. W wielu pracach udowodniono jednak, że terapia rhGH zwiększa wzrost ostateczny tych pacjentek, ma pozytywny wpływ na proporcje ciała, obniża ciśnienie tętnicze krwi i stężenie wszystkich frakcji cholesterolu w surowicy oraz korzystnie wpływa na rozwój psychospołeczny. Oznaczenie kariotypu z limfocytów krwi obwodowej jest obecnie standardowym postępowaniem u dziewczynek z niskim wzrostem i powinno być wykonane nawet jeśli pozostałe cechy fenotypowe zespołu Turnera nie występują lub są bardzo dyskretnie wyrażone. Należy pamiętać, że niedobór wysokości ciała jest najczęstszą manifestacją kliniczną zespołu Turnera. Niski wzrost – definicja Według większości międzynarodowych wytycznych i stanowisk niski wzrost definiujemy jako wysokość ciała dziecka poniżej dwóch odchyleń standardowych (–2 SD) od średniej dla danej populacji, wieku i płci [4, 5]. Pomiary antropometryczne powinny być wykonywane w godzinach porannych, w tzw. pozycji frankfurckiej (głowa ustawiona prosto, linia wzroku równoległa do podłoża), przy użyciu odpowiedniego sprzętu (np. stadiometru Harpenden), optymalnie trzykrotnie, tak aby zmierzona wysokość ciała stanowiła średnią arytmetyczną. Dzieci poniżej 18. miesiąca życia należy mierzyć na leżąco za pomocą ławeczki Epstaina. Pomiary wysokości ciała z kolejnych lat życia dziecka naniesione na siatkę centylową pozwalają wykreślić krzywą wzrastania, której analiza jest istotnym elementem w diagnostyce zaburzeń wzrastania. Diagnostykę zaburzeń wzrastania należy przeprowadzić nie tylko w sytuacji, gdy wysokość ciała dziecka znajduje się poniżej 3. centyla, ale również wtedy gdy jego krzywa wzrastania odchyli się o więcej niż 2 kanały centylowe (-1 SD) lub gdy pozycja centylowa wysokości ciała dziecka odbiega od średniej wysokości ciała rodziców o więcej niż 2 SD (tzw. rodzinny układ odniesienia). Poszukując przyczyn niedoboru wysokości ciała należy pamiętać, że najczęściej niski wzrost jest skutkiem konstytucjonalnie opóźnionego wzrastania i dojrzewania (KOWD) lub ma charakter rodzinny (niski wzrost rodzinny) – oba warianty są uznawane za fizjologiczne. Klasyfikacja przyczyn niedoboru wzrostu zaproponowana przez Europejskie Towarzystwo Endokrynologii Dziecięcej (European Society of Pediatric Endocrinology – ESPE) jest obecnie uznanym na całym świecie konsensusem porządkującym zaburzenia wzrastania. Ze względu na rodzaj i mechanizm zaburzeń w obrębie chrząstki wzrostowej dzieli ona przyczyny niskiego wzrostu na pierwotne, wtórne i idiopatyczne [6]. Niski wzrost – diagnostyka Zarówno wzrost ostateczny, jak i tempo wzrastania dziecka w poszczególnych latach życia jest wypadkową wpływu szeregu czynników genetycznych, środowiskowych i psychospołecznych. Istotne znaczenie ma stan odżywienia dziecka i współwystępowanie chorób przewlekłych. Należy o tym pamiętać, planując diagnostykę niedoboru wysokości ciała. Diagnostyka zaburzeń wzrastania powinna być prowadzona etapami, zaczynając od badań, które mogą być zlecone już przez lekarza podstawowej opieki zdrowotnej, a następnie, jeśli okaże się to konieczne, korzystając z badań dostępnych na poziomie ambulatoryjnej opieki specjalistycznej, a ostatecznie oddziału endokrynologii dziecięcej ( Zakres badań w diagnostyce niedoboru wysokości ciała dziecka Podstawowa opieka zdrowotna: morfologia krwi z rozmazem mikroskopowym CRP, OB ALT, AST kreatynina, mocznik, badanie ogólne moczu gazometria, pełny jonogram (Na, K, Ca, P, Mg) glikemia na czczo TSH, fT4 USG jamy brzusznej badanie parazytologiczne kału Ambulatoryjna opieka specjalistyczna lub inne badania możliwe do wykonania w warunkach ambulatoryjnych: przeciwciała przeciwko transglutaminazie tkankowej w klasie IgA i IgA całkowite ferrytyna badanie cytogenetyczne (oznaczenie kariotypu – według aktualnych zaleceń z limfocytów krwi obwodowej) ew. przeciwciała anty-TPO i anty-TG oraz USG tarczycy ew. inne badania hormonalne w zależności od wskazań: np. LH, FSH, estradiol, testosteron, stężenie prolaktyny (PRL) RTG kości nadgarstka i ręki niedominującej (ocena wieku kostnego) W warunkach szpitalnych: stężenie IGF-1 i IGFBP-3 ocena spontanicznego wydzielania hormonu wzrostu we śnie (test nocny) testy stymulacyjne oceniające wydzielanie hormonu wzrostu z: klonidyną glukagonem insuliną argininą L-DOPĄ poranne stężenie kortyzolu MRI okolicy podwzgórzowo-przysadkowej i ewentualnie mózgu Już na podstawie badania podmiotowego i przedmiotowego można uzyskać informacje, które ukierunkują dalsze postępowanie diagnostyczne. Zbierając staranny wywiad rodzinny i o... Pozostałe 70% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów Co zyskasz, kupując prenumeratę? 6 wydań czasopisma "Forum Pediatrii Praktycznej" Nielimitowany dostęp do całego archiwum czasopisma Dodatkowe artykuły niepublikowane w formie papierowej ...i wiele więcej! Sprawdź Przez grzegorzk86 Witam wszystkich.. Chciałbym się dowiedzieć, jak ze 100% pewnością potwierdzić bądź wykluczyć opcję przebytego zawału serca? Prawie 2 lata temu raz przydarzyła mi się bardzo nieciekawa sytuacja z moim sercem (prawdopodobnie, a właściwie to na pewno przez przyjmowanie benzodiazepin), dodam że miałem później ataki paniki i wiem co to jest nerwica sercowa, wtedy jednak, ten jeden raz to było zupełnie co innego i to od tego owa nerwica się u mnie zaczęła. Wcześniej byłem aktywny fizycznie i nic mi nie dolegało, a od tamtego okresu jak próbuję biegać czy ćwiczyć często odczuwam ból w klatce piersiowej i mam dodatkowe skurcze. EKG miałem robione wielokrotnie od tamtego okresu, nigdy nic nie wyszło. Echo serca robione 2 razy (1 raz około 2-6 tyg. po tamtym zdarzeniu, ostatnie ok. miesiąc temu). Czy EKG bądź Echo, które to badania zawsze wychodziły prawidłowo, wykluczają u mnie jakiekolwiek problemy z sercem i opcję przebytego zawału? Czy zawsze pozostaje jakiś ślad w echu po zawale, na całe życie? Czy może powinienem zrobić rezonans? Dziękuję z góry za odpowiedzi, pewnie jestem zbyt przewrażliwiony ale nigdy wcześniej przed owym zdarzeniem taki nie byłem, chciałbym mieć z tym w końcu święty spokój i móc o tym zapomnieć. Widok (13 lat temu) 16 kwietnia 2009 o 14:28 Kobietki mam pytanie...wykryto u mnie niedoczynnosc. pierwsze tsh miala 4, miesiacu brania euthyroxu50 spadlo mi do 2, kazala mi zrobic badania na ferrytyne i zelazo. okazalo sie ze ferrytyna mam 8,8 przy normie 15-250. co to oznacza?czy branie zelaza wystarczy zeby podwyzszyc ferrytyne? 0 0 ~paula (13 lat temu) 16 kwietnia 2009 o 14:53 up.......!!!!!!!!!!!!!!!!!!! 0 0 konto usunięte (13 lat temu) 16 kwietnia 2009 o 15:16 Często ferrytyna jest tak niska przy niedoczynności. Musisz brać żelazo tak, aby mieć ferrytynę min. 80, inaczej nie będziesz czuć się dobrze i też nie będziesz mieć dobrych wyników tarczycy. Jeśli w czasie leczenia badasz tylko TSH, to może być kiepsko... Najważniejsze, aby ft4 i ft3 było dobre... 0 0 ~paula (13 lat temu) 16 kwietnia 2009 o 15:22 agatko, ft3 mam 4,52 przy normie 3,95-6,8 ft4 mam 14,49 przy normie 12,00-22 co o tym myslisz? 0 0 konto usunięte (13 lat temu) 16 kwietnia 2009 o 15:24 Jeszcze niskie, ale to dopiero początek leczenia. Skoro lekarz zlecił Ci TSH, ft3 i ft4, a do tego żelazo i ferrytynę, to jesteś raczej w dobrych rękach :) Do kogo chodzisz? 0 0 ~paula (13 lat temu) 16 kwietnia 2009 o 15:34 DO :) A MYSLISZ ZE ZWIEKSZY MI DAWKE?CZY TSH JESZCZE SPADNIE PO TEJ DAWCE KTORA MAM 0 0 ~paula (13 lat temu) 16 kwietnia 2009 o 19:18 moze ktoras jeszcze badala ferrotyne :) 0 0 (13 lat temu) 16 kwietnia 2009 o 19:33 dziś robiłam badanie ,jutro wyniki,jutro też mam wizyte wieczorem u endokrynologa więc jutro dopiero coś powiem;) 0 0 (13 lat temu) 17 kwietnia 2009 o 19:26 Badałam wyszła niska i mam brać przez 2 m-ce do następnej wizyty żelazo:) 0 0 ~paula (13 lat temu) 21 kwietnia 2009 o 12:55 u mnie tez ta niska ferrytyna jest przyczyna mojego zlego samopoczucia: ucisk w klatce, dretwienie rak i nog, wypadanie wlosow,,itd. jak moja endo zobaczyla wynik to powiedziala : dziewzyno, czemu ty sie tak meczysz......a ja od 3 lat mysle ze mam " nerwice" bo serce mi kuje i szybko sie mecze.....a to ...zelazo..zobaczymy czy m pomoze jesli tak to uwierze w leki :) 0 4 do góry Ferrytyna jest białkiem, które ma za zadanie gromadzić żelazo. Wynik otrzymywany w badaniu biochemicznym pozwala nam ocenić, jaki jest poziom żelaza w naszym organizmie. Warto dowiedzieć się, jakie normy ferrytyny obowiązują kobiety i mężczyzn, a także do czego może doprowadzić jej niedobór lub nadmiar. spis treści 1. Czym jest ferrytyna? 2. Badania ferrytyny Objawy świadczące o nieprawidłowym poziomie ferrytyny 3. Oznaczenie stężenia ferrytyny 4. Norma ferrytyny 5. Interpretacja wyników badań 6. Preparaty na podniesienie ferrytyny Co jeść aby podnieść jej poziom 7. Anemia i jej rodzaje Anemia pokrwotoczna Anemia chorób przewlekłych Anemia z niedoboru żelaza Anemia hemolityczna Anemia megaloplastyczna Anemia aplastyczna Inne przyczyny anemii rozwiń 1. Czym jest ferrytyna? Ferrytyna to rodzaj białka obecnego we wszystkich komórkach organizmu - w szpiku kostnym, mięśniach, śledzionie, ale przede wszystkim w wątrobie. Zobacz film: "Niedobór żelaza i niedokrwistość niebezpieczne dla płodu" Ferrytyna pełni bardzo ważną rolę w organizmie - magazynuje zapasy żelaza. Badanie poziomu ferrytyny jest najlepszym sposobem oceniającym poziom żelaza w organizmie. Poziom ferrytyny pomaga stwierdzić, czy w organizmie brakuje lub czy jest nadmiar żelaza, zanim zaczną pojawiać się tego objawy. Wynik jest uzależniony od płci, zaś zakres normy jest dość szeroki. Dzięki badaniu poziomu ferrytyny w surowicy krwi można szybko stwierdzić niedobór żelaza lub przeładowanie żelazem (związane np. z hemochromatozą). Oznaczenie poziomu tego białka jest doskonałym wskaźnikiem, który łatwo pozwoli rozpoznać u pacjenta niedokrwistość wynikającą z niedoboru żelaza - w takich sytuacjach poziom ferrytyny jest niski. 2. Badania ferrytyny Ferrytyna powinna być zbadana przy podejrzeniu problemów z poziomem żelaza we krwi oraz w przypadku leczenia niedoboru żelaza - można skontrolować efektywność terapii. Badanie ferrytyny wykonywane jest, aby ocenić, czy żelazo zostaje magazynowane w organizmie. Chociaż ferrytyna nie jest jedynym białkiem wiążącym żelazo we krwi (żelazo wiązane jest także przez hemosyderynę i w niewielkiej ilości krąży w postaci wolnej) to wiąże je w większości - u kobiet 80 proc., a u mężczyzn ok. 70 proc. Oznaczanie poziomu ferrytyny zalecane jest w przypadkach, gdy podczas badania hematokrytu i hemoglobiny, stwierdza się ich obniżony poziom. Szczególnie, gdy erytrocyty zawierają znacznie mniejszą ilość hemoglobiny i są bardzo małej wielkości, a więc występuje niedobarwliwość krwinek i mikrocytoza. Badanie poziomu ferrytyny stosowane jest zatem w podejrzeniu niedokrwistości z niedoboru żelaza. Czasami lekarz zleca badanie ferrytyny, gdy podejrzewany jest nadmiar żelaza w organizmie, wynikający z istnienia zaburzenia wrodzonego, jakim jest hemochromatoza lub hemosyderozy. Ten ostatni problem to nadmierne przyswajanie żelaza w wyniku innej choroby lub jako powikłanie po wielokrotnej transfuzji krwi. Objawy świadczące o nieprawidłowym poziomie ferrytyny Badanie poziomu ferrytyny zlecane jest, gdy występują takie objawy: łamliwość włosów i paznokci; prążki na paznokciach; zmiany na błonie śluzowej języka, gardła i przełyku; senność; bladość; omdlenia; bóle mięśni; zmniejszenie odporności; zaburzenia zdolności intelektualnych; pogorszenia nastroju; nerwowość; zawroty głowy; szum w uszach; przyśpieszenie akcji serca. Objawy te mogą wskazywać na występowanie niedokrwistości z niedoboru żelaza. 3. Oznaczenie stężenia ferrytyny Aby zbadać poziom ferrytyny, pacjent powinien zgłosić się do punktu pobrań, który mieści się zwykle w jego poradni POZ. W gabinecie zabiegowym pielęgniarka pobiera próbkę krwi, która zostaje przekazana do laboratorium w celu oznaczenia stężenia ferrytyny. Na badanie to powinniśmy zgłosić się na czczo. Na rękę, z której pobierana jest krew, pielęgniarka zakłada stazę, dzięki której łatwiej jest wykonać to badanie - odkazić skórę i wkłuć się do żyły. Do oznaczenia poziomu tego białka potrzebna jest niewielka ilość krwi żylnej. Czas oczekiwania na wynik badania to około jeden dzień. 4. Norma ferrytyny Ferrytyna jest oznaczama w badaniu krwi, a konkretnie surowicy. Do badania ferrytyny nie trzeba być na czczo. Próbka krwi pobierana jest najczęściej z żyły łokciowej lub z opuszki palca. Norma ferrytyny jest inna dla mężczyzn i kobiet, odpowiednio: mężczyźni: 15 - 400 µg/l, kobiety: 10 - 200 µg/l. 5. Interpretacja wyników badań Ferrytyna powinna być zawsze interpretowana w oparciu o normy zamieszczone na wyniku. Przyczyną niskiej ferrytyny jest niedobór żelaza. Niski poziom ferrytyny może być związany z obniżonym stężeniem białek w wyniku niedożywienia. PYTANIA I ODPOWIEDZI LEKARZY NA TEN TEMAT Zobacz odpowiedzi na pytania osób, które miały do czynienia z tym problemem: Podwyższony poziom ferrytyny przy infekcji gronkowcowej - odpowiada lek. Agnieszka Barchnicka Przewlekłe zmęczenie i osłabienie oraz sińce pod oczami - odpowiada dr Jolanta Nagadowska Jak zinterpretować wyniki żelaza i ferrytyny? - odpowiada lek. Rafał Gryszkiewicz Wszystkie odpowiedzi lekarzy Przyczyny nadmiaru ferrytyny to: stany zapalne; reumatoidalne zapalenie stawów; uszkodzenie wątroby; martwica komórek wątroby; uszkodzenie śledziony; uszkodzenie komórek szpiku kostnego; przeładowanie żelazem (hemochromatoza pierwotna lub potransfuzyjna). Przeładowanie żelazem może być następstwem niedokrwistości megaloblastycznej, aplastycznej, hemolitycznej. 6. Preparaty na podniesienie ferrytyny Na rynku dostępne są środki zarówno na receptę, jak i bez niej. O tym, który z nich będzie właściwy dla konkretnej osoby, powinien zdecydować lekarz na podstawie wyników badań laboratoryjnych i objawów klinicznych. Jest to uzależnione od stopnia niedoborów żelaza oraz wyników morfologii. Jeśli niedobory są znaczne, osoba ta będzie musiała spożywać leki na receptę. Wśród tego typu preparatów można spotkać lekarstwa, w swoim składzie zawierające kompleks wodorotlenku żelaza trójwartościowego. Występują one w postaci tabletek lub syropu. Inne leki podnoszące poziom ferrytyny występują w postaci bursztyniany żelaza, np. fiolek do picia. Ten lek jest bezpieczny nawet dla osób cierpiących na przewlekłe choroby układu pokarmowego. Ponadto, pośród leków dostępnych na receptę możemy znaleźć preparaty, które zawierają siarczan żelaza dwuwartościowego, również łączonego z kwasem askorbinowym (ułatwiającym wchłanianie żelaza) i z kwasem foliowym. Osoby, u których stwierdzono niewielki niedobór ferrytyny i żelaza, mogą je uzupełniać preparatami dostępnymi bez recepty - może być to samo żelazo, lub połączone z kwasem foliowym czy askorbinowym. Co jeść aby podnieść jej poziom Osoby, u których stwierdzono niedobory ferrytyny i żelaza powinni zadbać o prawidłową dietę. W pierwszej kolejności powinny spożywać podroby (kaszanka, wątróbka, salceson), niektóre rodzaje drobiu (gęś, kaczka), oraz duże ilości czerwonego mięsa (przede wszystkim wołowiny, ale również cielęciny i baraniny). Duże ilości żelaza można znaleźć również w żółtku jajka, a także w niektórych rybach - głównie w śledziach, makrelach i sardynkach. Oprócz tego wysoka zawartość żelaza znajduje się w warzywach takich jak: botwinka, bób, burak, szczaw, zielony groszek, fasola, groch, szpinak, pietruszka. Oraz w owocach takich jak: czerwona porzeczka, czarna porzeczka, maliny. Dużą ilość żelaza możemy znaleźć również w ciemnym pieczywie. 7. Anemia i jej rodzaje Jedną z chorób, które mogą być przyczyną zarówno niskiego jak i wysokiego poziomu ferrytyny jest anemia. Poniżej krótka charakterystyka tej choroby oraz jej rodzaje. Anemia, zwana także niedokrwistością, występuje przy zmniejszonej liczbie krwinek czerwonych, niskim hematokrycie i obniżonym poziomie hemoglobiny. Diagnoza choroby tej jest stawiana, jeśli wartości są niższe niż 2 odchylenia standardowe od właściwej wartości. Analizując przebieg anemii, możemy wyróżnić następujące rodzaje tej choroby: anemia łagodna (10-12 g/dl), anemia umiarkowana ( g/dl), anemia ciężka ( g/dl), anemia zagrażająca życiu (> g/dl). Istnieje także inna klasyfikacja tej choroby. Pod uwagę brane są w niej czynniki, które powodują jej pojawienie się. W ten sposób możemy wyróżnić takie rodzaje jak: Anemia pokrwotoczna Jest konsekwencją przewlekłej lub ostrej utraty krwi. Przewlekła postać ma związek ze schorzeniami przewodu pokarmowego, ostra natomiast wynika z krwotoku pourazowego lub obfitego krwawienia, np. z dróg rodnych. Anemia chorób przewlekłych Ten rodzaj anemii obserwowany jest w procesach zapalnych oraz podczas wzmożonej produkcji czynników regulujących prawidłową pracę szpiku. Może występować w przebiegu: chorób nerek, RZS, tocznia rumieniowatego, chorób układu pokarmowego, nowotworów. Anemia z niedoboru żelaza Przyczyną tego rodzaju anemii może być przewlekłe zapalenie jelit lub zespół złego wchłaniania w przewodzie pokarmowym. Występuje, kiedy w organizmie pojawiają się niedobory żelaza, które zostało wraz z krwią utracone. Z tego powodu właśnie na anemię bardziej narażone są kobiety, ponieważ tracą żelazo wraz z krwią miesiączkową, szczególnie jeśli krwawienia te są obfite. Anemia hemolityczna W przypadku anemii hemolitycznej dochodzi do przedwczesnego rozpadu erytrocytów. Proces ten może mieć miejsce w wątrobie lub śledzionie. Ten rodzaj anemii objawia się żółtaczką - rozpadające się w nadmiarze erytrocyty wydzielają duże ilości hemoglobiny, która z kolei w wątrobie przekształca się w bilirubinę. Bilirubina zaś nadaje oczom i skórze żółty odcień. Ten rodzaj anemii możemy podzielić na nabyty lub wrodzony. Anemia megaloplastyczna Pojawienie się anemii megaloplastycznej jest związane z niedoborem witaminy B12, kwasu foliowego i powiększeniem krwinki czerwonej. Ponadto niedobór witaminy B12 może prowadzić do zaburzenia syntezy nici DNA. Anemia aplastyczna W przebiegu tego rodzaju anemii upośledzeniu ulega funkcja szpiku. Zmniejsza się również liczba czerwonych krwinek. Anemia aplastyczna może wystąpić u osób w każdym wieku, może mieć charakter wrodzony lub nabyty. Może pojawić się zarówno nagle, może też rozwijać się stopniowo, nawet przez kilka miesięcy. W skrajnych przypadkach może prowadzić do śmierci. Wśród przyczyn tego rodzaju anemii znajdują się: chemioterapia, radioterapia, zakażenia wirusowe, kontakt ze środkami chwastobójczymi lub owadobójczymi, przyjmowanie niektórych leków, ( antybiotyków), choroby tkanki łącznej. Inne przyczyny anemii Wśród innych przyczyn anemii możemy wymienić: alkoholizm, nieodpowiednia dieta, białaczka, szpiczak mnogi, niedobór witaminy B12, przyjmowanie niektórych leków, wirus HIV, AIDS. Potrzebujesz konsultacji z lekarzem, e-zwolnienia lub e-recepty? Wejdź na abcZdrowie Znajdź Lekarza i umów wizytę stacjonarną u specjalistów z całej Polski lub teleporadę od ręki. polecamy

niska ferrytyna u dziecka forum